Neoliberale socialisten

De Stalingradlaan in Brussel, waar is de tijd.

In mijn jeugd me bekend vanwege de vele tweedehands fotozaken. En de doorsteek naar de Midi natuurlijk. Toen gingen we er een ‘echte Griek’ opzoeken en vonden we het een heel avontuur als we in de keuken onze moussaka mochten uitkiezen.

Vandaag vinden we, naast de straatnaam, nog relicten van een roemrijk rood verleden. Een tweetalige façade van het ABVV, FGTB, bij voorbeeld. Verloren gelopen kameraden konden daar waarschijnlijk, tegen betaling en het zingen van enkele liederen, onderdak en voeding krijgen.

Ondertussen heeft het socialisme zich aangepast. Stalingrad had al onder Kroetjov afgerekend met dat meer dan onfris verleden en noemt sinds 1961 “Wolgograd”, ook mooi maar spreekt natuurlijk minder tot de verbeelding van onze strijdlustige makkers. Maar tegenwoordig zijn ook in Brussel onze kameraden mee met hun tijd. De FGTB houdt nu honderd meter verder op het Rouppeplein kantoor, naast het lokale hoofdkwartier van de PS. Onder het juk van het neoliberalisme hebben ze gekozen voor het verder uitsplitsen en professionaliseren van hun dienstverlening. Het Windsor-hotel op de hoek zorgt vandaag voor onderdak en om een hapje te eten hoeven ze slechts het plein over te steken en ze zitten bij de Comme Chez Soi. Al bij al valt dat nog mee, zullen onze kameraden gedacht hebben, sommige dingen kun je beter outsourcen.

Vandaag hadden ook wij even het genoegen op het plein te vertoeven. En we hadden honger. Maar omdat we vergeten waren te reserveren in de Comme Chez Soi, hebben we ons dan maar laten voeden door de ‘Houtsiplou’. Een leuke aanrader, trouwens. Ondanks dat het eten er erg gezond uitziet, is het toch lekker en je hoeft niet te diep in je portemonnee te tasten om meer dan voldaan buiten te komen. Daar zien ze me waarschijnlijk nog wel eens binnenwippen