Nieuwe stadsbewoners

Het Wereldbevolkingsrapport 2007 van het United Nations Population Fund (UNFPA), focuste langs de ene kant wel op de problematiek van stedelijke overbevolking door die nieuwe stadsbewoners, maar daarnaast toch ook vooral op nieuwe kansen die mogelijk worden door stedelijke groei en ontwikkeling. Kansen die ze op het rurale binnenland nooit kunnen tegenkomen.

Het rapport stelt dat steden veel meer zijn dan dicht op elkaar gepakte miserie. Het zijn tevens centra van ontwikkeling, hoop. Centra van kansen op economische groei, op onderwijs, op geneeskundige zorg... Dikwijls wordt dan de vergelijking gemaakt met de groei van Europese steden. Ook hier, net zoals in elk ander geïndustrialiseerd land, is economische groei steeds samen gegaan met urbanisatie. Als armoede zich in steden concentreert, dan is het net omdat de stad het beeld vertegenwoordigt van de hoop om een uitweg voor die armoede te vinden. In plaats van mensen te ontmoedigen om naar de stad te komen, zouden overheden dus beter mensen aanmoedigen om naar de stad te komen. Zij kunnen dit door degelijke woon- en werkruimtes te creëren in de stad, door te investeren in publieke infrastructuur, kortom, door de urbanisatie van de stad te plannen en zelf aan te sturen.

Graag zou ik optimist willen zijn en ook de verdere urbanisatie van de steden hoopvol tegemoet zien. Helaas moet niemand zich illusies maken. Mensen kiezen niet steeds omwille van positieve motieven voor de stad, maar eerder omdat de situatie op het platteland niet meer te harden is. Oorlog, honger, droogte, armoede... en dikwijls alles van dat fraais samen. De overheden die van de stad plaatsten van hoop zouden moeten maken, zijn dikwijls dezelfde als diegenen die het platteland een hel maken. Op de foto: een cité langs een toegangsweg naar Lubumbashi-stad.