De gefragmenteerde stad.

Een stad heeft geen onbeperkte mogelijkheden om zichzelf opnieuw uit te vinden of, om het het direct pragmatisch te stellen: het zoveelste nieuwe project uit de hoed te toveren. Ze is immers afhankelijk van projectontwikkelaars en men kan veronderstellen dat deze bedrijven, om hun risico’s te beperken, zich eerder concentreren op die gebieden waar reeds een aantrekkelijke omgeving aanwezig is. De relatief hogere initiële grondprijzen in deze gebieden maakt wel dat de te verwachten winsten voor de ontwikkelaar eerder aan de lage kant zullen liggen. In achtergestelde gebieden ligt die mogelijke winstmarge veel hoger. Maar het risico dat de ontwikkelaar zijn luxe appartementen of kantoren niet aan de man of vrouw krijgt is ook tamelijk hoog. Wanneer de overheid echter bereid is om de aantrekkingskracht van deze plaatsen te verbeteren door een geconcentreerde injectie van bij voorbeeld hoogkwalitatieve culturele infrastructuur, kan dit de risico’s voor de projectontwikkelaar merkbaar verkleinen. De aard van de Publiek Private Samenwerking verdeelt winst en risico tussen de publieke en private partijen, heet dat dan.

Het gevolg is echter een gefragmenteerde stad. In onze verbeelding zien we de stad als een conglomeraat van plekken met projecten. Daartussenin speelt het dagelijkse leven zich af. De ruimte tussen de fragmenten is geen evenwaardige stedelijke ruimte.

Studies van stadsprojecten focussen dikwijls op die gebieden waar projecten gerealiseerd worden. Maar rekening houdend met het voorgaande, is het bij de studie van stedenbeleid net interessant om ook te kijken naar de wijze waarop de stedelijke overheid haar herverdelingsrol opneemt in die tussengebieden.