Oslo is een stad in hart en nieren. Bij stadsontwikkelaars is Oslo vooral bekend omdat ze één van de eerste Waterfronts ( Akker Brygge, medio jaren '80 ) ontwikkeld hebben waarbij ze oude loodsen en scheepswerven hebben omgetoverd tot een exclusieve uitgaansbuurt.
Exclusiviteit valt op in Oslo en het is er een ernstige zaak. Die ernst vind je ook terug in de architectuur. Dikwijls mooi en steeds hypermodern. Net zoals het stadhuis een toonbeeld is van vooroorlogs modernisme (foto boven), is de nieuwe opera een prachtig staaltje hedendaags modernisme (foto onder). Ook andere periodes komen in Oslo aan bod en dat merk je: de ene periode spreekt al wat meer aan dan de andere, soms zie je ook gewoon lelijke dingen. Maar dat is niet erg. Ze durven er tenminste met architectuur omspringen.
Daarnaast is Oslo ook een erg duale stad: yuppie paradijs van het hoge noorden en thuishaven voor de havelozen. Arm zijn moet er verschrikkelijk pijn doen, en koud. En armoede is er. Veel jonge mensen, graatmager. Hun lijf, of wat er van overblijft, herbergt enkel oeverloze miserie. Ik vraag me af welk seizoen het zwaarst is: de winter met lange en koude nachten, of de zomer met dagen waar geen einde komt.
