Een sfeerbeeld van de Londense Docklands geeft aan hoe compact gebouwd deze plek wel is. Nochtans, als je langs de West India Quay flaneert, voelt dit niet zo aan. Water en een paar boompjes groen verrichten wonderen in een stad.
De overkapping in het verlengde van de brug is het station van Canary Wharf, zowat het centrum van dit centrum. De trein die er stopt brengt je van de oude stad, via de nieuwe stad naar de oude residentiële buitenwijk van Greenwich. Gewoon door het venster kijken en je bent getuige van een gratis een les in stadstransformatie. Die trein vervoert je zonder chauffeur. Om de paar minuten komt er, volautomatisch van om de hoek, een rups aangerold. Deuren gaan open, deuren gaan dicht en that's it. Maar het ontbreken van een levende ziel betekent niet dat niemand je in de gaten heeft. In de trein, op de perrons, op de trappen, in de straten... overal staan camera's opgesteld: CCTV. Sinds de bomaanslagen in de Londense tube stelt niemand ze nog in vraag. En waarschijnlijk terecht.
Maar soms voel ik me, als ik me door die trein laat transporteren, opgeslokt in een grote machine, volautomatisch van hot naar her gesast. Dat is wennen. Toch hoeft dit niet negatief te zijn. Krachtige computers zijn zeker beter in het organiseren van mobiliteit dan de som van alle afzonderlijke menselijke pogingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten