Vlaamse Suburbs

Suburbs worden vaak geassocieerd met uitgestrekte residentiële gebieden die zich rond de stedelijke kernen in de V.S. ontwikkeld hebben. Zij die iets meer verdienden dan diegenen die noodzakelijkerwijs dicht bij hun werk moesten wonen, verkozen meer land en huis voor hun geld en vestigden zich in de landelijke stadsrand in plaats van in de dure bourgeois-appartementen van het centrum. Tegen die individuele keuzes valt meestal niets in te brengen. Het woonconfort in de rand is immers geenszins te vergelijken met wat je in de stad kan en kon krijgen.

In Vlaanderen begon de suburb zich reeds op kousenvoeten in de eerste helft van de 20ste eeuw te ontwikkelen, maar nam vooral een hoge vlucht vanaf de jaren '60. Je kan het voor hen die op dat ogenblik huisjes, kindjes en een aangenaam leventje aan het uitbouwen waren moeilijk een foute keuze noemen. Je zal daar bij voorbeeld maar gestaan hebben, zo rond 1978, in het centrum van Mechelen, terwijl je collega in zijn tuin naar het fluiten van de vogeltjes lag te luisteren.

Maar sinds eind jaren '80, en nog steeds, ligt de Vlaamse suburb onder vuur. Ze zou mede oorzaak zijn van het mobiliteitsprobleem, veel te veel ruimte innemen, de sociale cohesie aantasten en waarschijnlijk nog veel meer. Sinds vernieuwde interesse in de stad, krijgen suburbs de zwarte piet. Echte stadsmensen moesten daar eens meewarig mee lachen, met die verkavelingskens.

In de V.S. hebben de suburbs zich zonder aarzelen geïdentificeerd met de stad waarvan ze functioneel afhankelijk waren. De Vlaamse suburbia bleven erg gericht op de landelijke gemeenten waar de villawijken opgetrokken werden: het ene boerengat kon uitgroeien tot een rijke villawijk, de andere gemeente bleef een 'gemeen' dorp met zielige verkavelingsprojecten. Niemand werd daar erg enthousiast over.

Gelukkig verruimen de laatste tijd terug de geesten. Vlaanderen wordt een rasterstad. Hierin is plaats voor zowel de historische centra van de stad, stedelijke periferieën als de verkavelingsdorpen. Het is terug toegelaten om onder je boom naar de vogeltjes te luisteren én je tegelijkertijd een stadmens te voelen. Ik denk dat Vlaanderen een mooie toekomst tegemoet gaat.