De stadsmarkt.

De gemiddelde marktganger in Vlaamse steden is op zoek naar vleeskleurig stevig ondergoed, een set pannen waarin het paardenoog nooit meer aanbakt en, in het beste geval, een kip aan het spit of een potje brandnetelkaas. Voor al het overige eten loopt hij of zij liever de supermarkt binnen.

Daar is niets mis mee, maar zo mis je natuurlijk wel een essentieel onderdeel van het kookgebeuren, dat begint immers met het keuren en vergelijken van de waar. Het fruit en groenten uit de supermarkt ziet er wel allemaal erg netjes, blozend en vers uit, maar de smaak laat het dikwijls een beetje afweten. Het vlees is voorverpakt waardoor je het groter geheel mist om juist te weten van welk stuk koebeest of varken je een lap in je bord wilt krijgen. Het ergste is het nog gesteld met de vis- en schaaldieren. Die zie je al helemaal niet op appetijtelijke wijze gepresenteerd. Ofwel liggen de stukjes vis moederziel alleen in een plastiek schaaltje te wachten op een of andere kleun die toch niet weet hoe hij het moet klaarmaken, ofwel liggen de gefileerde lappen urenlang op een bed van ijs het beste van zichzelf, hun smaak dus, prijs te geven. Neen, echte vis of schaaldieren koop je op hun geheel en, liefst, op de markt. Grote stadsmarkten, waar het de moeite loont om zeldzame en minder zeldzame waar samen te brengen en waar je 's morgensvroeg reeds de beste ingrediënten van de verschillende kramen bijeen kan zoeken.

Op het plaatje: de Mercat de la Boqueria in Barcelona waar ze rechts onder de meest goddelijke vruchten die het zilte sop ons te bieden heeft te koop aanbieden: percebes of eendenmossels. Ze worden bij laagtij met de hand van de kliffen geplukt in Gallicië en zijn daardoor pokkeduur. Maar als je de mogelijkheid ziet om ze te proeven mag je dat feestje niet laten passeren. Als je niet weet hoe je ze moet eten is er slechts één oplossing: mij mee aan tafel vragen.